Odpoczynek
Opublikowano: 01.07.2010
W pracoholicznym transie powtarzającym się elementem bywa zmuszanie się do pracy wbrew potrzebom ciała i uczuć.
Najczęściej nie jest to praca zbyt wydajna, gdyż tworzeniu w napięciu towarzyszą częste kompensacyjne przerwy, nazywane potocznie lenistwem, podczas których wbrew pozorem się wcale nie odpoczywa – towarzyszy temu dodatkowo nieustanne poczucie winy z tylu głowy. Takie lenistwo jest często bardziej męczące niż praca.
Jednocześnie taka osoba, mimo niezrealizowanych wielokrotnie planów dnia i poczucia, że nie jest w stanie osiągać swoich celów, bywa przekonana, że jej sposób walki z własnymi uczuciami i zmuszania się do działania jest zupełnie prawidłowy (a idealnie byłoby się mocniej zmuszać). Jedną z przyczyn takiego stanu rzeczy jest chroniczny brak zaufania do swoich uczuć i potrzeb. Można mieć wtedy wrażenie, że pójście za nimi odciągnie od idealnego planu jakiego ktoś się trzyma – obawia się podświadomie, że plan jest niezgodny z jego potrzebami. Często bowiem jest – szczególnie przy narcystycznych cechach, gdzie tworzy się często wydumane cele mające skompensować niskie poczucie wartości, a nie spełnić ważne życiowe potrzeby.
Czasem jednak plan sam w sobie jest dobry, tylko jego wykonanie nie. Wtedy główną potrzebą, która kusi, jest długi odpoczynek – na który ktoś sobie nie pozwala, bo ciągle jest do tyłu z planami, a oprócz tego ma wspomnienia z lenistwa, że odpoczynek nie pomaga. Obawia się do tego, że jak zacznie naprawdę odpoczywać, to będzie spał cały dzień i wypoczywał. Oczywiśćie im bardziej to odwleka, tym potrzeba odpoczynku staje się większa. Może być rzeczywiście tak duża, że potrzeba na długo odstawić pracę nad projektem, aby baterie znów się naładowały. Jednocześnie nie tylko naładują się wtedy baterie, ale odzyskany zostanie kontakt z uczuciami, co daje ogromną moc do działania.
Zauważenie tego mechanizmu jest jednak wyjątkowo trudne, gdyż nawet na refleksję nie ma specjalnie czasu, gdy ktoś ma obsesję na punkcie osiągnięcia celu.
