Największa przemoc
Opublikowano: 01.07.2010
Największa przemoc, jakiej się kiedykolwiek w życiu dopuściłem, to ta na sobie.
Zredukowanie żywej, czującej, wrażliwej istoty do roli robota mającego osiągać cele i wykonywać zadania z checklisty, po wypełnieniu której dopiero mogę się docenić, to sposób patrzenia, na jaki nie zgodziłbym się od nikogo innego. Od razu asertywnie postawiłbym granicę. Jednak, gdy robi się to sobie samemu, przechodzi to często niepostrzeżenie, taka natura ludzkiego umysłu.
Nigdy w życiu nie chciałbym tak traktować żony. Nigdy w życiu nie chciałbym tak traktować dziecka. Nie miałbym ochoty traktować tak nawet dalekiego kolegi. Ale siebie? A co tam 🙂
Jest to jedna z lekcji, które widzę niemal u każdego człowieka do odrobienia. Zacząć traktować siebie tak dobrze jak traktuje się innych ludzi, nawet jeśli wynika to jedynie z zasad dobrego wychowania. I nie chodzi mi tutaj o chwalenie się czy przymykania oka na swoje błędy (bo to też się ludziom zdarza), ale o to jak często nie potrafimy spojrzeć na siebie z empatią, gdy nie spełnimy swoich absurdalnych często wymagań.
U mnóstwa osób istnieje tożsamość, która w zimny, bezosobowy sposób ciągle wymaga czegoś lepszego. Gdybyśmy widzieli takiego rodzica czy szefa, uznalibyśmy go za tyrana. Ale tej tożsamości czasem nie widać na pierwszy rzut oka.
Warto pamiętać, że ta druga część – czująca, zmęczona wymaganiami, to również Ty. Być może zasługujesz na lepszego partnera 🙂
