Matka Ziemia – Sahara
Opublikowano: 01.07.2010
Zawsze mam to niesamowite uczucie, kiedy jakaś osoba lub miejsce, o którym tak wiele słyszałem, w końcu jest przede mną na żywo.
Na opisach Sahary wychowywałem się czytając o Stasiu i Nel oraz przygodach Tomka w grobowcach faraonów, oglądając “Angielskiego pacjenta” oraz mnóstwo innych historii, które zapadły mi w pamięć nieco mniej. Od dziecka chciałem zobaczyć pustynię, która jest tak wielka jak Australia, gdzie jadąc cały dzień przez bezkresne wydmy cały czas pozostaje świadomość, jak malutki skrawek tego miejsca się przebyło.
I choć czytałem o tym sporo i oglądałem wiele filmów, to jednak po raz kolejny poczułem, jak różne są opisy z dysocjacji i wyobrażenia na ich temat od doświadczenia tego w w pierwszej osobie (w Isedo to różnica między energią Ojca a energią Dziecka). Niby pamiętałem jak bosman Nowicki skarżył się na upały, ale zupełnie inaczej było doświadczyć 50 stopni na własnej skórze, które tak parzyły w nozdrza, że ciężko mi było uwierzyć, że może tak być cały dzień – instynkt przekonywał, że to się nie może dziać naprawdę i podobnie jak w saunie za chwilę ten upał się skończy. Zupełnie inaczej było poczuć na własnej skórze tak dzikie środowisko, tak nieludzkie, że aż kaktusy zdychały z pragnienia i naturalnie zakwestionować New-agowe przekonanie o tym, jak przyjazna dla człowieka jest natura.
Zupełnie inaczej było zobaczyć wielbłąda z perspektywy jego grzbietu, kierować nim, trzymać się mocno gdy stawał lub gwałtownie siadał.
Zawsze w takich sytuacjach pojawia mi się głębokie zrozumienie, jak wielka i zróżnicowana jest nasza planeta, oraz jak ciekawą istotą jest człowiek, który może się przystosować również do takich warunków – znajdując zwierzę z ogromnymi możliwościami odwodnienia, odpowiednie ubrania, zwyczaje i skrypty, które pozwalają przeżyć tu całe lata.
