Błędne wnioski
Opublikowano: 01.07.2010
Jest jedno zjawisko, które prywatnie bardzo mnie smuci, a zawodowo fascynuje.
Dzieje się tak, kiedy ludzie ponoszą porażkę w wyniku sporego błędu lub wielu błędów, ale wbrew spostrzeżeniom wszystkich w otoczeniu, upatrują przyczynę porażki w czymś dokładnie odwrotnym. Nieraz widziałem sytuacje, zarówno w kontekście biznesowym, towarzyskim, jak i związkowym, że ktoś zostaje opuszczony, bo najzwyczajniej w świecie źle traktował ludzi. Bardzo rzadko dochodzi jednak do tego odkrycia. Częściej stwierdza coś totalnie przeciwnego – że za bardzo innym zaufał, że za mało ich kontrolował, że był dla nich za dobry, albo niepotrzebnie mówił im prawdę. I dopiero od tej pory będzie postępował “prawidłowo” (jego następni towarzysze będą mieli naprawdę ciężko). Bardzo charakterystycznym objawem jest wtedy kompletnie ignorowanie feedbacku i przekonanie, że wie się lepiej od samych zainteresowanych, jaki był powód ich decyzji.
Widziałem kobiety zależne, które zostawały porzucone właśnie dlatego, że są zależne – nie miały własnego zdania i przestawały być interesujące dla partnera, gdy ciągle się do niego dopasowywały. Zamiast to zauważyć, zastanawiają się, w jaki sposób go zdenerwowały swoim egoizmem. Przy następnych związkach starają się jeszcze bardziej dopasować pod partnera.
Widziałem osoby z cechami masochistycznymi, które szukają zawsze winy w sobie. Kiedy trafią na kogoś, kto bezwzględnie wykorzystuje ich cechy, wciąż – zamiast wyjść z toksycznej relacji, biorą na siebie odpowiedzialność za każdy problem.
To jest po prostu bardzo smutne.
Ale również skłaniające do refleksji.
Ludzka osobowość to niesamowicie skomplikowany mechanizm, kreujący własną rzeczywistość przez ciągi samospełniających się przepowiedni, a następnie filtrujący to, co się wydarzyło, w sposób, który innym nawet nie przyjdzie do głowy.
Czasem zastanawiam się, jaki cudem ludzie w ogóle się zmieniają.
I co zrobić, by, samemu będąc człowiekiem, jak najrzadziej wpadać w pułapkę tego mechanizmu.
